Ik durf het bijna niet hardop te zeggen. Want ik vind het zelf ook een beetje raar. Ik heb al meer dan een week mijn nieuwe mobiel in huis. En al die tijd ligt de Samsung S20 geduldig in z’n doosje te wachten om unboxed te worden. Mijn vriend begrijpt er niets van. ‘Zal ik ‘m even voor je installeren?’ heeft ie al minstens zes keer aan me gevraagd. ‘Nee hoor, hoeft niet’ zeg ik steeds weer terug. Ik doe het binnenkort. Heus.
Onuitgezochte foto’s
Het doosje is inmiddels verhuisd van mijn bureau naar de eettafel. Ik ben er bijna aan toe om ‘m open te maken. Ik zie er namelijk als een berg tegenop om die nieuwe telefoon in gebruik te nemen. Maar het moet wel gebeuren. Niet alleen omdat er 20.000 onuitgezochte foto’s op mijn oude staan en er geen bestand meer bij kan. De batterij van m’n huidige telefoon loopt steeds sneller leeg. Apps lopen vast. En na een kwartiertje Instagram Stories kijken, moet ie eigenlijk al in de lader.
Levenslijn
Mijn weerzin tegen de nieuwe mobiel komt door mijn verslavingsgevoelige aard. Zo’n nieuw apparaat met handige interessante snufjes is namelijk net als snoep. Ik kan geen maat houden. Ik neem nooit één stukje chocolade, maar minstens een halve reep. En in crisistijd werk ik met gemak een hele naar binnen. Daarom probeer ik zo min mogelijk chocola in huis te halen. Zo kom ik ook niet in de verleiding. Maar die mobiel ligt niet in een koekblik in de kast. Die is 24/7 beschikbaar. Mijn telefoon is een levenslijn naar vrienden en familie. En belangrijk voor mijn werk, want ik beheer meerdere sociale media kanalen en ‘moet’ deze toch echt regelmatig monitoren.
Grenzeloos
Ik ben niet alleen grenzeloos met snoepen, maar ook met scrollen. Als het om sociale media gaat, kan ik onverzadigbaar zijn. Het merendeel van mijn mobiele schermtijd gaat op appen en foto’s maken. En niet te vergeten aan dierenfilmpjes en feministisch-activistische Stories kijken, likkebaarden bij het quarantainegekokkerel van vriendinnen en meelijden met ‘de sterren’ in crisistijd. Nu weet ik dat die socials precies zo zijn gebouwd dat je blijft kijken, staren en swipen. Mark Zuckerberg wil juist dat ik zo lang mogelijk op Facebook blijf rondhangen. En het zal hem verder worst wezen dat ik daarna niet kan slapen.
Vergeten wereld
Daarom ging ik zo’n anderhalf jaar geleden op schermdieet. Na de afwas geen gekoekeloer meer op m’n mobiel of iPad. Ik kocht er zelfs een speciaal kastje voor, waar m’n devices in het oplaadstation achter slot en grendel liggen. Een vergeten wereld van schermloze avonden ging voor me open. Ik klets met mijn vriend zonder mobiele stoorzender. Films kijken doe ik met mijn volle aandacht. Ik lees weer boeken. Iedere maand minstens een, net als vòòr de introductie van de smartphone. En niet onbelangrijk: met het offline regime in de avonduren loste ik grotendeels mijn chronische slapeloosheid op.
Schaapjes tellen
De nieuwe Samsung S20 staat voor mij symbool voor plafonddienst. Urenlang woelen en draaien in bed. Eindeloos schaapjes tellen. Ontelbare buikademhalingsoefeningen doen. Ik ben bang dat ik weer avond na avond aan mijn mobiel geplakt zit als het Samsungdoosje open gaat. Ik weet zeker: die nieuw ontdekte functies moet ik nu uitproberen, ook al is het al donker buiten. Oh en kijk, Instafoto’s maken is veel gaver met dit toestel! En ik moet voor het slapen gaan echt nog even m’n nieuwe Facebook-avatar finetunen.
Het is tijd
Ik zie mezelf als een chocoholic die op het punt staat om bij een all-you-can-eat-chocoladebuffet aan te sluiten. Daarom is het zwarte doosje verzegeld gebleven totdat ik me sterk genoeg voelde om me aan mijn dieet te houden. Inmiddels heb ik al mijn neigingen gevoeld én weerlegd, mijn kracht verzameld. Ik kan het aan! Die week was even nodig. Vanavond Morgen ga ik het doosje open maken. Ik kijk er nu al naar uit. En na het overzetten van m’n oude mobiel, leg ik de nieuwe aanwinst braaf in het kastje.
Op de foto: chocoladereepjes made by Olala Chocola Leiden
