Tot een jaar of vijftien geleden had ik absoluut niets met het Eurovisie Songfestival. De artiesten, de liedjes, de opwinding eromheen – het sprak me totaal niet aan. En dan ook nog het gebrek aan scheurende gitaren in de meeste songs. Ik vond het echt niets. Ik beschouwde het festival als een geldverslindend evenement, een ouderwets concept dat slechts een selecte groep kijkers boeide. Ook het rare puntensysteem heb ik nooit begrepen. Idem voor het feit dat Israël en Australië mogen meedoen (en dit jaar al helemaal…). En dan nog de vriendjespolitiek tussen sommige Oost-Europese landen. Zelfs baggeroptredens van B-artiesten werden genereus beloond met punten van buurlanden. Kortom, ik dacht: dit ‘feestje’ kan beter de prullenbak in.
Dat veranderde toen ik werd aangenomen bij een kenniscentrum voor LHBTI-gezondheid
Als copywriter schreef ik teksten voor safe seks-campagnes, human interest-verhalen voor de Gaykrant en webteksten over gay health. Mijn vermogen om me in te leven en mijn rijke verbeeldingskracht kwamen hierbij goed van pas. Het Eurovisie Songfestival was een van de jaarlijkse hoogtepunten van mijn collega’s. Een event waarop zij zich al maanden van tevoren verheugden. In de aanloop naar het festival keken we tijdens de koffiepauze YouTube-filmpjes van Eurovisie-sterren van voorgaande jaren. Tranen met tuiten lachte ik om de hilarische commentaren van mijn collega’s.
Ik ontdekte de emancipatoire kracht van het festival
Het was bijzonder om te zien en te horen wat het songfestival betekende voor mijn teamleden en de community waarvoor wij werkten. Niet alleen werden de liedjes uit volle borst meegezongen, het festival droeg ook bij aan de emancipatie van de LGBTQI+ gemeenschap. Langzaam begon mijn mening over het festival te veranderen. Muziek is al mijn hele leven mijn passie. Ik ben een groot muziekliefhebber en heb jarenlang in bandjes gespeeld. Muziek maakt blij, muziek biedt troost en muziek verbindt. En dat was precies wat ik zag gebeuren in ons team.
Door mijn collega’s genas ik van mijn Songfestivalallergie
Samen met een paar collega’s keek ik naar het Songfestival, dat destijds nog een avondvullend programma was zonder halve finales. Ze trokken er alles voor uit de kast. Onder het genot van lekkere hapjes en alcoholische versnaperingen werden de scorelijstjes nauwkeurig bijgehouden. Zelden heb ik zo gelachen als tijdens die avonden met mijn collega’s als privécommentatoren. De acts, kleding, zang (al dan niet vals 😉), danspasjes, strakke kontjes… alles werd van commentaar voorzien. Het samen zijn, de humor, gezelligheid en verbondenheid, ik vond het hartverwarmend. Vanaf die tijd keek ik anders naar het Songfestival.
De muzikaliteit en warmte vind je ook terug in mijn teksten
Mijn liefde voor muziek heb ik ook voor het schrijven van jouw content. Het maakt mij daarbij niet uit hoeveel noten je op je zang hebt. Ik schrijf teksten die het ritme van mijn opdrachtgevers weerspiegelen. Of je nu behoefte hebt aan een nieuwsbrief, kersverse webteksten of een nieuwe flyer voor je organisatie, ik bespreek graag de mogelijkheden met je. Stuur me een dan een appje of mailtje voor meer info! Maar nu eerst Joost Klein aanmoedigen tijdens de eerste halve Songfestivalfinale vanavond.
