Deze zomervakantie bezocht ik Slot Loevestein. Een kasteel uit de 14e eeuw, gelegen in het land van Maas en Waal. Sinds mijn kindertijd was ik er niet meer geweest. M’n bestie reed me erheen. Toen ik vanuit de auto het kasteel zag opdoemen tussen de twee rivieren maakte mijn hart een sprongetje. Wat een heerlijk weerzien zou dat worden. Druk was het er niet, dus rijen voor de kassa ontbraken. Na het scannen van onze museumkaarten volgden we de pijlen van de kasteelroute. Tot zover ging alles soepel.
De trap die alles veranderde
Tot we in een ridderzaaltje kwamen met een trap naar boven. Smal. Steil. Zonder leuning. Zonder raampjes. Alleen al van het omhoog kijken naar de lange steile trap waaraan geen eind leek te komen, brak het zweet me uit. Maar ik wilde me niet laten kennen. Dapper -of overmoedig 😉?- zette ik mijn voeten op de eerste treden. Vrijwel meteen begonnen mijn knieën te knikken. Onder mijn oksels was het klotsproces al in volle gang. Een paniekaanval lag op de loer. Nog voordat die toesloeg, was ik al naar beneden geklauterd.
Hoogtevrees en omwegen
Hoogtevrees heb ik al zolang ik me kan herinneren. Al is het tegenwoordig vooral steilteschrik dat me parten speelt. Wandelen in de bergen, een kabelbaan of lange roltrap in de metro, je doet me er geen plezier mee. En ook al zijn dit soort angsten in sommige situaties best onhandig, ik laat me er niet door tegenhouden. Ik kom overal waar ik moet zijn, en soms gaat die reis dan via een omweg. Zo ook in Slot Loevestein, alwaar we noodgedwongen terug liepen naar de ingang. Verder naar boven klimmen durfde ik echt niet.
Een alternatieve route omhoog
Wat bleek? Aan het einde van de looproute was er nóg een trap omhoog. Tegen de stroom in, maar het kon wel. Aangezien het rustig was in het kasteel besloot ik het erop te wagen. ‘Sorry, ik moet er eventjes langs,’ zei ik glimlachend tegen de mensen die naar beneden kwamen lopen. Niemand vond mijn manoeuvres omhoog een probleem. Zo bereikte ik met een beetje lef en eigenwijsheid alsnog de bovenste verdiepingen van het kasteel. Niet via de officiële museumroute, maar via een alternatieve weg.
Een ander pad begint met omdenken
In Slot Loevestein besefte ik weer eens dat er altijd een andere route is. En dat je ook tegen de stroom in naar boven kunt. Mensen zijn best bereid om ruimte te maken, als je maar vriendelijk vraagt. Dat is ook mijn ervaring in het sociaal domein. Niet alles gaat altijd volgens plan. Soms stuit ik op weerstand, gewoontes of angsten – van mijzelf of van anderen. Dat betekent niet dat ik mijn doel niet kan bereiken. Maar dat ik moet omkeren, omdenken, of een alternatieve trap nemen. Zolang ik maar in beweging blijf. Want er is altijd een sluiproute. Misschien niet de snelste of makkelijkste, maar wel eentje die werkt.
Welke omweg heb jij ooit genomen om je doel te bereiken? En wat leerde je onderweg? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal.