Uitstelgedrag. We hebben er allemaal wel eens last van. Een vervelende of moeilijke taak die je steeds voor je uitschuift. Of je onderschat de tijd die een bepaalde klus in beslag neemt. Als de deadline nadert, realiseer je je ineens dat je uren tekort komt. Perfectionisme kan ervoor zorgen dat je niet eens aan de klus begint. Want stel je toch eens voor dat het eindresultaat niet aan je (hoge) standaard voldoet?! En eentje die ik zelf maar al te goed herken: keuzestress! Bij teveel opties neemt besluiteloosheid het van me over. Online een vakantiehuisje zoeken, resulteert dan in helemaal niets boeken.
Op de werkvloer zie ik ook veel uitstelgedrag
Elke dag lijkt een aaneenschakeling van brandjes blussen en van hot naar her rennen in een overvolle agenda. Door alle hectiek verdwijnen sommige taken naar de achtergrond. Niet omdat je ze niet belangrijk vindt, maar omdat de urgentie ervan altijd nรฉt even iets lager lijkt. Uitstelgedrag kan zo een manier worden om de overvolle to-do-lijst behapbaar te houden. Je pakt de meest noodzakelijke werkzaamheden op en ondertussen hoop je dat de rest โvanzelfโ goedkomt. Een takenlijstje dat zichzelf inkort ben ik alleen nog nooit tegengekomen ๐.
Uitstelleritis is ook mijn valkuil
Na de zomervakantie ging ik weer lekker knallen voor mijn opdrachtgevers. Althans, dat was het plan. Ik negeerde mijn pijnlijke duim, een direct gevolg van teveel swipen in de vakantie. Na een paar dagen computerwerk ging die duim steeds meer zeer doen. โIk moet echt even naar de fysiotherapeut,โ bedacht ik iedere dag opnieuw. Maar het kwam er steeds niet van. Er was altijd wel iets belangrijkers dan die zeurende hand. โs Nachts hield de pijnlijke duim me uit mijn slaap. Totdat het zo erg werd dat ik nauwelijks nog mijn kop koffie kon vasthouden.
Zo liep ik uiteindelijk maanden achter de feiten aan
Die lichte irritatie groeide uit tot een hardnekkige peesontsteking. Was ik eerder naar de fysiotherapeut gegaan, dan had ik met een paar behandelingen waarschijnlijk snel verbetering gezien. Maar deze oen besloot de pijn te negeren en gewoon door te buffelen. Met als resultaat een nagenoeg onbruikbare duim, die ook nog eens hartstikke zeer deed. Braaf volgde ik het advies van de fyiso op: drie maal daags ice packen, een duimbrace en beperkt computerwerk. Alleen hielp โt allemaal niet (meer). Wie niet leren wil moet blijkbaar voelen? Nou, dat heb ik geweten!
Uitstelgedrag kan dus echt schadelijk zijn
Je denkt misschien โach, wat maakt het uit als ik dat projectplan een paar dagen later af heb?โ Zo praat je het voor jezelf recht. Maar zoals met mijn duimblessure wordt het probleem er vaak alleen maar groter door. En omdat je stiekem toch je eigen uitstelleritis baalt, blijven die vooruitgeschoven taken toch in je hoofd zitten. En zo neemt de stress alleen maar toe. Terwijl ik over dit onderwerp typ, voel ik mijn bloeddruk al stijgen. Want ook dat herken ik maar al te goed.
Wat had ik anders kunnen doen?
Simpel: mijn klachten serieus nemen en eerder naar de fysio gaan. Dat was een moeite van niks, maar ik nam โm niet. Hetzelfde geldt voor werk: stel niet uit, maar trek tijdig aan de bel of vraag om hulp. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor het werk en de mensen om je heen. Praat met je leidinggevende, naaste collega of opdrachtgever. Heb je te veel op je bordje? Geef dat aan en bespreek het. Soms helpt het al om een of twee taken te verschuiven of samen prioriteiten te stellen.
Deze uitsteller heeft ook topprioriteiten ๐
As we speak zet ik nu in mijn agenda wanneer mijn volgende blog af โmoetโ. Want deze uitstelkampioen moest afgelopen vrijdag in plaats van bloggen ineens รฉnorm belangrijke dingen doen, zoals kamerplanten ompotten en de bestekla schoonmaken. Kijk zo meteen even wat jij maar blijft uitstellen en doe die taken vandaag nog. Je lichaam (en geest) zullen je er dankbaar voor zijn ๐.
