Mensen die op tijd naar huis en vroeg naar bed gingen, vond ik altijd maar saai en star. Ik had nogal wat beperkende overtuigingen aan het begin van mijn werkende leven. Het woordje ‘nee’ kende ik in die tijd niet. Sterker nog, het stond niet eens in mijn woordenboek. Een grens? Ik vond het een sport om die oneindig op te rekken. Mijn agenda was immers bedoeld om vol te plempen met afspraken. Daar was ik niet uniek in overigens; bij veel van mijn klanten zie ik hetzelfde. Maar zij hebben mij. Ik had graag een Eliane gehad in die tijd.
Niks geen 9 tot 5
Mijn grenzen bewaken. Ik ben er inmiddels aardig goed in. Hoe anders was dat na mijn afstuderen. Alles waar ‘te’ voor stond, deed ik. Te veel snoepen. Te veel roken. Te veel nachtbraken. Te veel werken. Een 9 tot 5 mentaliteit was bij mij niet te bespeuren. Ik ging pas naar huis als het werk af was, niet omdat de werkdag er na acht uur op zat. Dat gold ook voor de kroeg of het feestje, ik deed bij voorkeur de lichten uit. Mevrouwtje grenzeloos noemde mijn moeder me vaak. En niet onterecht. Als twintiger -en ook nog als dertiger trouwens- had ik energie te over. Tegenwoordig zouden ze daar een bepaald hyperactief etiketje op plakken. Slapen deed ik weinig. Niet zo gek, gezien alle prikkels die mijn brein van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat te verstouwen kreeg.
En toen moest het roer wel om
Pas toen ik een op het randje van een burn-out zat, merkte ik hoe gruwelijk moe ik was. Jaren van slapeloosheid hadden mijn hormoonhuishouding door de war geschopt en mijn lijf uitgeput. Ik kon niet meer. Het roer moest om. Dat begon met leren ‘nee’ zeggen en een realistische weekplanning maken. Tot laat werken achter de laptop betekent voor mij dat ik in bed uren wakker lig. Dat doe ik dus liever niet meer. Mijn mobiele telefoon leg ik na 20 uur in de lader, die blijft dus beneden als ik naar bed ga. Je doet je brein ’s avonds echt een groot plezier zonder prikkels van sociale media. Tegenwoordig ben ik dus zo’n saaie piet die doordeweeks vroeg naar bed gaat en niet teveel sociale activiteiten inplant, zodat mijn brein genoeg hersteltijd heeft.
Maar mán, die grenzen handhaven!
Ik voel me goed met m’n regelmatige bestaan met geplande prikkels. Al hoor ik de grenzeloze nog regelmatig roepen in mijn achterhoofd. Want ook als freelancer blijft mijn grenzen bewaren een aandachtspunt. Ook ik tuimelde heel makkelijk in de valkuilen van de beginnende ondernemer. Zo nam ik alle klussen aan die op mijn pad kwamen, uit angst om opdrachten mis te lopen. Ik offerde veel nachtrust op voor mijn klanten. Ik werkte tegen een veel te laag tarief en soms zelfs gratis. Ondernemen is een leerproces, want inmiddels pak ik dat anders aan. Een goede nachtrust is nu prioriteit een. Ik zeg alleen ‘ja’ tegen een opdracht als ik er voldoende tijd voor heb en ik de klus de liefde en aandacht kan geven die ik nodig vind. En niet meer tegen bodemprijzen.
Veel van mijn klanten zijn ook mevrouwtjes grenzeloos
Ik kom mijn evenknie nogal eens tegen in de rol van opdrachtgever. ‘Ja hoor is goed’ tegen je manager zeggen, terwijl je eigenlijk geen tijd hebt om nog een projectplan te schrijven. Als de kinderen op bed liggen, nog even de maandelijkse nieuwsbrief in elkaar knutselen. Lunchpauzes steevast overslaan omdat je acht meetings op een dag hebt. Het kan echt anders. Je kunt hebben wat ik destijds ontbeerde: een Eliane die de communicatieklussen op zich neemt. Wil jij weten wat ik voor jou kan betekenen? En hoe je jouw grenzen weer tastbaar kunt maken? Stuur me dan een berichtje via de site of app me voor een afspraak.
