‘Mevrouw wilt u zitten?’ Ik sta in volle stadsbus. De chauffeur rijdt als een maniak om op tijd bij alle haltes te zijn. In sommige bochten moet ik me heel stevig vasthouden om niet door de bus te worden gezwiept. Bij weer een scherpe bocht heb ik pas door dat het meisje het tegen mij heeft. ‘Wilt u zitten?’ herhaalt ze. Ze pakt haar tas en maakt aanstalten om op te staan. Nee hoor, schat,’ hoor ik mezelf zeggen. ‘Blijf jij maar lekker zitten. Lief dat je het vraagt.’
Ze bedoelde het hartstikke goed natuurlijk
Maar ik vond die die vraag confronterend. ‘Zo oud ben ik toch nog niet?‘ had ik eigenlijk willen antwoorden. Als jong kind kreeg ik al mee dat je altijd opstaat voor oudere mensen. Je moest het op z’n minst vragen als er een ouder persoon de trein of bus instapte. Wie er dan precies een oud(er) mens was, dat wist ik niet precies. Ik had bedacht dat dit iemand moest zijn van mijn oma’s leeftijd. Grijs haar in een knotje, een polyester bloemetjesjurk en makkelijke schoenen met voldoende neusruimte voor eksterogen.
Stiekem had ik best graag willen zitten
Alleen durfde ik niet toe te geven dat ik staan in de bus een beetje eng vond. Daarnaast was ik toch nog veel te jong om tieners voor me te laten opstaan. En ook al ben ik dol op omajurken en draag ik soms een knotje, die grijze haren zijn nog niet aan mij besteed. Op mijn platte schoenen kon ik nog prima in de bus staan, zelfs als deze door een snelheidsduivel werd bestuurd. Hoopgevend vond ik het dat dit meisje haar zitplaats wilde afstaan. Er zijn dus nog mensen in het OV met oog voor hun omgeving in plaats van enkel hun telefoonscherm. Toch was mijn kwetsbaarheid tonen en het zitaanbod aannemen mijn eer te na.
Hetzelfde verschijnsel zie ik bij opdrachtgevers
Zonder klagen bikkelen ze op de oude voet door. Die nieuwsbrief kan ook op een later moment gemaakt. En de update van de brochure mag in een later kwartaal. Het communicatieplan voor de socials? Geen prioriteit nu. Toegeven dat het allemaal een beetje veel is en ondersteuning bij bepaalde klussen wenselijk is, valt niet mee. Je bent een pro en staat je vrouwtje. Dat begrijp ik maar al te goed. Want ik heb ook vaak in die positie gezeten. Dan maar weer overwerken of werk blijven verzetten tot het water je echt aan de lippen staat.
Opgestaan is plaatsje vergaan? Echt niet!
Dus hier komtie: zie mij als het meisje dat voor je wil opstaan. Ik help jou met die taken die blijven liggen. De klussen waaraan je maar niet toekomt. Projectjes die vanwege tijdgebrek maar niet afkomen, of zelfs niet eens opgestart. En ook al ben ik laatst in die bus blijven staan, ik zie hulp vragen als teken van kracht. En of je nu een tiener met puistjes bent of een oudere wijze vrouw met grijs haar, durf hulp te vragen. Je roep om hulp kan je inschieten via een van de opties op de contactpagina!
