Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel een speciale dag voor. Zo was het deze week wereldfietsdag, oma & opa-dag, wereldmilieudag en nationale overblijfdag. Veel bedrijven en ondernemers gebruiken dit soort ‘inhaakdagen’ voor hun social media marketing. Vandaag is het trouwens world pest day, ofwel plaagdierendag. Over die themadag heb ik nog geen social posts gezien 😉. Wat ik wel weet, is dat ik soms mijn eigen plaagdier ben. Die interne plaaggeest verstoorde vroeger nogal eens mijn intuïtie als er via-via opdrachten op mijn pad kwamen.
Handig en gezellig, zo’n groot netwerk
En het is ook gewoon leuk en lief als een familielid of vriendin aan je denkt bij een bepaalde communicatieklus. De laatste keer dat ik daarvan buikpijn kreeg, was een aanbod van een oud-collega om mee te dingen voor een grote schrijfopdracht. Webcontent redigeren en schrijven voor een landelijke branchevereniging. Een mooie klus, die ook nog eens veel beter betaalde dan wat ik normaliter factureer. Ik had nog net geen eurotekens in mijn ogen.
Kat in het bakkie zou je denken
Ik googelde de organisatie en scrolde door het webmenu. Ik voelde een frons opkomen, evenals een lichtelijke kramp in mijn maag. Getver, dit sprak me echt niet aan. Er ontstond een conflictsituatie in mijn hoofd. Ik had ruimte genoeg voor een nieuwe opdracht en het hoge tarief zou mijn bankrekening blij maken. Het was wel makkelijk als een project zoals dit me zonder al te veel moeite in de schoot werd geworpen. ‘Nee’ verkopen tegen mijn connectie, die ik al lang ken en heel aardig vind, vond ik lastig.
Intussen ging mijn interne dialoog alle kanten op
Wilde ik echt aan de slag voor een organisatie waar ik eigenlijk niet achter sta? En belangrijker nog: liet ik geld prevaleren boven mijn principes? Mijn buikkramp zei me genoeg. Ik appte mijn connectie dat ik het super vond dat ze aan me dacht, maar dat het geen goede match zou zijn met deze organisatie. Ik ken haar goed, dus ik zei erbij dat ik het soms best ongemakkelijk vond om zulke strenge principes te hebben. Ze antwoordde: ‘nee joh, die geven juist richting!’ En zo is het.
Trouw blijven aan jezelf kun je leren
Als startende zzp’er vond ik trouw blijven aan mezelf best moeilijk. Alle klussen nam ik aan, ongeacht het soort organisatie of wat het financieel opleverde. Omdat ik geen auto heb, was de lange of onhandige reistijd met het OV vaak de enige reden dat de opdracht afketste. Voor een habbekrats reisde ik het halve land door voor (toen nog) ouderavonden, trainingen en gastlessen. Dat ik aan het eind van de maand amper genoeg had om van te leven, vergat ik maar even.
Zo ga ik allang niet meer te werk
Een van de leuke bijkomstigheden van het zzp’en is dat ik er ontzettend veel van leer, ook over mezelf. Ik heb inmiddels ook een ander soort eenvrouwszaak dan dertien jaar geleden. Hoe langer ik als zelfstandige werk, hoe beter ik in mijn grenzen kan aangeven en bepalen wat ik wel of niet wil doen. En niet te vergeten: een fatsoenlijk uurtarief vragen. Weten wat je waard bent en dit uitdragen, gaat me nu veel makkelijker af.
Ik ben communicatieprofessional voor het sociaal domein
Mijn ♥ ligt bij deze sector. En ik heb hart voor jouw organisatie, de medewerkers en het mooie werk dat organisaties in het sociaal domein allemaal doen! Met mij weet je wat je in huis haalt. Mijn communicatiewerk doe ik met liefde en compassie en ik zet altijd net dat stapje extra als dat nodig is. Zin in een (haver) cappuccino op een Leids terrasje? DM me!