Vorig weekend keek ik de afsluitende ceremonie van de Olympische Spelen in Parijs. Althans, een deel ervan. Want ik kon mijn aandacht er niet zo goed bij houden. Niet alleen omdat ik slaperig was door de hoge temperaturen in huis, ik vond het vooral ontzettend saai. Saai met een grote S. Op sommige momenten gebeurde er zelfs niets op beeld. ‘Waar zit ik eigenlijk naar te kijken?’ bedacht ik me vaker dan me lief was tijdens die slotuitzending.
Was dit een gevalletje goed bedacht, slecht uitgevoerd?
Met een partner die van sport (kijken) houdt, stond onze televisie twee weken lang veelvuldig ingeschakeld op de NOS. En keek ik een ander programma, dan volgde mijn geliefde de wedstrijden via zijn mobiel. Zodoende heb ik veel van de Nederlandse sporters gezien of gehoord, terwijl die Olympische Spelen me niet echt boeien. Geregeld moest ik grinniken als ik hem tegen het beeldscherm hoorde schreeuwen, ter aanmoediging van de atleten.
De openingsceremonie beloofde een waar spektakel te worden
Ik had wel zin om die te kijken, vooral omdat mijn partner zo enthousiast was over de Spelen. Tot ik vernam dat de plechtigheid drieënhalf uur zou duren. Ik kon het amper geloven. Waarom zo lang? Uiteindelijk hield ik het nog geen uur vol. De verveling sloeg snel toe, hoe leuk ik het ook vond om Parijs op haar zomers te aanschouwen. Dat de regen met bakken uit de hemel kwam hielp ook niet mee. Lady Gaga gleed nog net niet uit op de trap.
Door mijn voortijdig uitchecken miste ik een optreden dat ik wèl wilde zien
Dat was de show van Gojira. Vanuit de torens van de Conciergerie aan de Seine, inclusief onthoofde Marie Antoinettes en vuurkanonnen, bliezen de Fransozen kijkers omver met hun zware gitaargeweld. Toen ik pas dagen later dit fragment terugzag, baalde ik dat ik de TV had uitgezet. Deze band heeft wereldwijd succes, maar metal is geen genre dat alle oren kan bekoren. Erg gedurfd van de organisatie om de Franse metalheads onderdeel te maken van de officiële ceremonie!
Na deze verrassende keuze hoopte ik op een pakkende eindsprint
Net als in de week voor de start van de Spelen waren er Amerikaanse beroemdheden in de stad gespot. Met de ventilator op de hoogste stand zaten we die zondagavond klaar voor de de eindsprint, inclusief onthulling van alle celebrities. Het duurde even voordat alle atleten in het Olympisch stadion waren, begrijpelijk met duizenden sporters. De blije snuiten van het Oranje team en de huldiging van Sifan Hassan voor haar gouden marathonmedaille waren beslist mooi.
Toch begon ik vlak daarna alweer te geeuwen
Een rommelig en op TV matig te horen optreden van de band Phoenix tikte het kwartier aan. Praatjes van de voorzitter, in het Frans. Gaap. Gevolgd door nog weer een speech. Gaap. In de wetenschap dat het Olympische vuur nog zeker een uur door brandde, was ik er net als bij de opening voortijdig klaar mee. Ik vraag me dan oprecht af wie er dan bedenkt dat zo’n show zowat een dagdeel in beslag neemt. En ook al moet je als organisatie heel veel soorten internationale kijkers plezieren, een tijdslimiet was prettig geweest!
Laat ik voorop stellen dat mijn opdrachtgevers een medaille verdienen voor wat ze doen
Die klanten zijn kampioenen in hun werkveld. Maar ik wil niet dat hun doelgroep de organisatie-nieuwsbrief na ontvangst meteen wegklikt. Hun flyers ongelezen in de papierbak belanden. Of dat volgers social posts wegscrollen zonder de caption te lezen. Hun communicatie moet de doelgroep aanspreken, met pakkend beeldmateriaal en de juiste tone of voice. Het vuurtje ‘moet’ precies goed en lang genoeg branden om je boodschap over te brengen. Merk je dat jij daar ook moeite mee hebt en wil je een keertje sparren? Stuur me dan even een berichtje!
