En toen stond het leven in Nederland ineens stil. Door de wereldwijde coronacrisis. Geloof het of niet, maar ik heb het voorvoeld. Eind 2018 zei ik tegen mijn vriend: ‘er komt weer een crisis aan, ik kan het niet uitleggen, maar voel het in al mijn vezels. Misschien moet ik maar stoppen als zzp’er.’ Niet dat ik over paranormale gaven beschik. Dan had ik nu een ander beroep. Maar mijn intuïtie laat me zelden in de steek. Hij antwoordde: ‘als je denkt dat een vaste baan je rust geeft, moet je dat zeker doen.’
Kredietcrisis
Ik gaf gehoor aan mijn voorgevoel. Best spannend, om als 45+ vrouw weer op zoek te gaan naar een baan. Ik heb stapels sollicitatiebrieven geschreven toen ik mijn vaste baan verloor. In 2011 was de kredietcrisis op volle sterkte. Na maanden van kansloos solliciteren -350 reacties op een communicatievacature was eerder regel dan uitzondering- had ik er genoeg van. Met mijn ondernemersplan in de hand meldde ik me nog geen jaar later bij de Kamer van Koophandel. Mijn werkcoach bij het UWV juichte. Hoera, weer een WW-uitkering minder!
Onzekerheid
Mijn freelance bestaan ging voortvarend van start. Met de oprotpremie van mijn werkgever kon ik het financieel een paar maanden uitzingen. Maar na jaren losse opdrachten en genieten van de vrijheid én meer dan fulltime werken voor een fractie van wat ik in loondienst verdiende, ging de voortdurende onzekerheid me parten te spelen. Ik begon op vacatures te reageren. En met succes. Ik mocht meerdere keren op gesprek komen. Afgelopen zomer ging ik dan eindelijk op een communicatieafdeling aan de slag. Een mooi salaris, laptop van de zaak en een NS Business card, het kon niet op.
Nieuwe leven
Op mijn eerste werkdag liep ik tussen de aktentassen en mantelpakjes naar kantoor. Haren netjes gekamd, schoenen gepoetst en m’n tattoos keurig bedekt met een vestje. Mijn werkgever was er nog niet aan toe om mijn sleeves te zien had ik me bedacht. ‘Kijk d’r eens lopen, zo braafjes in de rij tussen het kantoorvee,’ zei een stemmetje in mijn hoofd. Die stem negeerde ik. Immers, mijn nieuwe leven begon vandaag! Ik keek omhoog naar de rij kantoorpanden achter het station. Daarboven ergens op een vijfde etage wachtte een flexplek op mij. De brok in mijn keel slikte ik snel weg.
Gewetensstem
Het salaris van de vaste baan was fijn. Zoveel geld had ik in geen jaren gehad. Alleen lukte het me niet om die gewetensstem in mijn hoofd uit te zetten. Want dat gevoel van die eerste dag klopte als een bus. Het viel al snel niet meer te negeren. Want ik pas niet in een groot kantoorpand met ontelbaar veel flexplekken en honderden onbekende collega’s. En van oeverloos vergaderen en veel protocollen word ik opstandig. Het werkstramien waarin ik terecht was gekomen, bleek funest voor mijn creativiteit. De baan vulde mijn bankrekening, maar zoog mijzelf leeg.
Ontslag
Op mijn verjaardag gaf ik mezelf een cadeau. Ik diende mijn ontslag in. Wat een opluchting was dat! De zekerheid van de vaste baan woog niet op tegen mijn werkplezier. Everything happens for a reason. Het moest vast zo zijn dat ik me nog niet bij de Kamer van Koophandel had uitgeschreven. Organisaties en andere ondernemers helpen met goede (web)teksten en hun online profilering op sociale media, dáár krijg ik wel energie van. Door met open vizier en vertrouwen mijn toekomst tegemoet te treden, kwamen er al snel nieuwe klanten op mijn pad.
Handen ineen
Dat gaf vertrouwen. En hoezeer de omstandigheden nu ook veranderd zijn, dat vertrouwen probeer ik vast te houden. Vanuit vertrouwen ga ik door, vandaag en alle dagen die nog komen. Hoe moeilijk dat af en toe ook is. Mijn belangrijkste opdrachtgever heeft de vaste taken voorlopig on hold gezet. Dat is stressvol, maar ik ben ervan overtuigd dat niet alleen ik, maar wij als samenleving hier sterker uit komen. Nu is de tijd om de handen ineen te slaan. Figuurlijk dan hè, elkaar aanraken doen we na 28 april weer. Laten we elkaar helpen. Door niet te hamsteren bij de Appie. Doe boodschappen voor je bejaarde buurvrouw. En neem meteen een bosje tulpen voor haar mee. Koop een tegoedbon van je favoriete eettentje. Vraag geen restitutie van je betaalde theatertickets. Stuur kaartjes, veel kaartjes! En huur die fijne zzp’er in voor de redactie van je nieuwsbrief of projectplan. En mocht je nog een leuke opdracht òf vacature voor me weten, dan hoor ik het graag van je!
